Geçmişte başımdan geçen bir olayla yazıma başlamak istiyorum.
2006 yılında İzmir Ege Üniversitesi hastanesinde ayaklarımdan ameliyat olmuştum. Bir hafta kadar hastanede yattım ardından doktor beni taburcu etmeye karar verdi. Annem beni tekerlekli sandalyeye bindirdi, asansörü beklemeye başladık. Asansörün kapısı açıldı bir de ne göreyim asansörün içi dolu adım atacak yer yok. Ben ayaklarım alçıda yer verilmesini bekliyordum ama boşuna bekliyormuşum maalesef yer veren olmadı.
Asansör defalarca inip çıktığı halde her seferinde içeri girebilmek nasip olmadı. Boş dahi gelse aniden içeri daldıkları için biz binemedik. Bu gördüğümüz manzara beni üzmüş, annemi ise sinirlendirmişti. Bu utanç tablosu karşısında söylenecek tek bir söz vardı
“İnsanlık ölmüş “
Bir insanı fiziksel engeli yormaz insanların düşüncesizliği yarar, artık kimsenin birbirine saygısı kalmamış, herkes kendini düşünür hale gelmiş.
Asansörlerin girişinde öncelikliler sıralaması yazılı olduğu, engelliler bu sıralamanın içinde olduğu halde bu uyarıya riayet eden çok az insan var.
Hakkını da teslim etmem gerekirse, duyarlı insanların sayesinde engelleri aşabiliyoruz. Bizim için, dünya bu iyi insanlar sayesinde dönüyor.
Engelli bir birey olarak her türlü olumsuzluğu gündemde tutarak, onların sesi olmaya devam edeceğim.
Saygının, sevginin ve hoşgörünün egemen olduğu bir topluma ulaşmak dileğiyle kocaman sevgilerimi gönderiyorum.